Belki kullanmalıyız, belki kullanmamalıyız. Zaten problem burada.

Benden bir kelime seçmemi istendiğinde, daha çok kadın mantığını ve Türkiye’de yaşayan bir kadın mantığını düşünerek hareket e im. Matematiğimiz çok kötü olsa da, bazılarımızın, gene de hayatımız olasılık he- sapları üzerine düşünerek geçiyor. Çeşitli olasılıkla- ra karşı, kadın hayal gücü kadar sınırsız sonuç hesapları güdüyoruz sürekli. O kadar hayatımızla ilerleyen bir şey ki, bir yerden sonra huzursuzluk yaratmaya da başlıyor. Ama bizi huzursuz eden bu “acaba mı” soru- ları değil, onlara verdiğimiz “belki” ile başlayan belir- siz cevaplar.
Erkeklerin “bakarız, dur bakalım hallederiz” dediği bir çok şeyi, biz acaba şöyle mi olacak böyle mi olacak, yüzbinlerce sonuç üreterek cevaplamaya çalışıyoruz. Ben öyle düşünüyorum ki bizim hayatımızı, bizim ka- derimizi, bir dakika sonra başımıza ne geleceğini bile- memek belirliyor. Çünkü bu bizim bütün mantığımızı, hareket biçimimizi, ruh halimizi de etkileyen ve nasıl davranmamız gerektiğini belirleyen bir şey Bir de [...] bir takım arada kalmışlıklar da devreye giriyor. Kendi- mizin nerde olduğunu konumlandırmakta zorluk çek- tiğimiz zamanlar olabiliyor: doğuluk ile batılık, mutluluk ve mutsuzluk, kadercilikle kararlılık, çünkü bunlar hep bizim coğrafyamızda çeşitli kültürlerin barındır- dığı handikaplar.
Dolayısıyla biz de nerede olduğunu bilmediğimiz bir yerden, nereye varacağını tahmin edemediğimiz durumlarla ilgili sonuçlara vararak hayatimizi idame et- tirmeye çalışıyoruz.
Belki” Türkçede de hem olumlu hem olumsuz ihtimalle kullanılabilen bir kelime, belki olur belki olmaz, tereddütlü bir ihtimal.

[...]

Bizim ekmek kelimesiyle bu belki’yi birleştirebilecek bir değimimiz var: umut fakirin ekmeği. Bence hepsi bir birine bağlanıyor neticede.