digressioneÚtúrdúrar eru lí ð og sálin í bókmenntunum ogbókmenntirnar geta örugglega frestað dauðanum eða jafnvel legið á honum. En ég er ekkert rosalega góð að, þú veist, láta móðan mása, hvað svo að halda áfram og áfram og tala svo að ég bjó til smá sögu, ég ætla að segja ykkur smá sögu, það er sagan af sjóreik- nu pianóunum. A minn var lögfræðingur, hann drakk mikið svo hæ i hann að drekka í sautján ár en svo byrjaði hann a ur, a ur að hafa fengið heilablóðfall sem gerði að verkum að hann gat ekki lengur unnið. Hann byrjaði a ur að drekka og það tók hann ekki nema þrjá mánuði að drekkja sig í hel. En þe a var útúrdúr. A minn var sem sagt lögfræðingur, hann varð að vísu aldrei ríkur af því, hann eyddi mest úr tímanum að hjálpa fólki í peningavandræðum eða sérvitum upp nningamönnum sem vissu ekki hvernig æ u að sækja um einkaley á upp nningum sínum. Hann bjó í lítilli kjallarahólu og gekk í krumpuðum jakkafötum en þe a var líka útúrdúr. Þrá fyrir að eyða mest úr tímanum í að hjálpa fólki og hafa einlega aldrei samvisku til að rukka skjólstæðingana, dreymdi hann um að eignast peninga [...]. A minn fékk hugmynd, mjög góða hugmynd, sem hefði getað gert hann ríkan og um leið verið blessun fyrir margar íslenskar millisté a ölskyldur. Að ýtja notuðum uppgerðum píanóum frá Þýskalandi og selja ölskyldum sem á u börn sem voru píanónemendur. Móðir mín er píanókennari, est börnin sem á u að fá píanó með aðstoð afa míns voru nemendur hennar. Móðurbróðir minn fór til Þýskalands og gekk frá viðskiptunum með píanóin fyrir afa. Þar lenti hann í mörgum ævintýrum sem, ef ég mundi segja ykkur frá þeim, væru útúrðúr. Allt gekk vel, píanóin voru sent með skipi til Íslands og þeim var stillt upp á bakkanum í Reykjavíkurhöfn, sextán píanóin. Það hlýtur að hafa verið falleg sjón! En það gerðist dálítið hræðilegt. A gat ekki leyst þau út. Hann á i ekki nóg mikinn pening. Hann ha fengið örutíu prósent fyrirfram hjá foreldrunum ungu píanósnillinganna, en það var ekki nóg. Hann þur i að eiga alla summuna. Hann fékk ekki píanóin a ent, nema geta rei fram fullt verð plús ska a og utningsgjöld. Svo stóðu píanóin bara á hafnarbakkanum, og það kom rok, og það kom rigning, svo eyðilegðust, og að lokum var þeim ekið beint á haugunum. Þarna sér maður hvað útútdúrar eru mikilvægar, ef það hefði ekki verið allar þessar útúrdúrar í byrjun, það hefði það hræðilegt gerst strax og ekkert að segja frá.
Le digressioni sono la vita e l’anima della letteratura, sicuramente la letteratura è capace di rinviare la morte e perfino risparmiarcela. Ma non sono molto brava, sai, a tenere lunghi discorsi e a parlare tanto, così ho composto una breve storia che desidero raccontare, la storia dei pianoforti spiaggiati. Mio nonno era un avvocato e beveva molto, tranne per un periodo di diciassette anni in cui riuscì a smettere dopo aver avuto un ictus cerebrale, in conseguenza del quale non era stato più in grado di lavorare. Ricominciò a bere e nel giro di tre mesi l’alcol lo portò all’altro mondo. Ma questa era una digressione. Mio nonno, dicevo, era un avvocato, e non è mai diventato ricco con tale professione perché sprecava quasi tutto il suo tempo ad aiutare chi si trovava in difficoltà finanziarie o eccentrici inventori che non sapevano come ottenere il brevetto per le proprie trovate. Abitava un piccolo scantinato e indossava abiti stropicciati. Ma anche questa era una digressione. Nonostante sprecasse il suo tempo ad aiutare la gente e non avesse mai il coraggio di pretendere denaro dai suoi assistiti, sognava di diventare ricco [...]. Quindi ebbe un’idea, una buona idea, che avrebbe potuto arricchirlo e allo stesso tempo rappresentare una benedizione per molte famiglie della classe media islandese. Importare pianoforti usati dalla Germania e venderli alle famiglie con figli che volevano imparare a suonare. Mia madre era insegnante di pianoforte, quindi quasi tutti i bambini delle famiglie che avrebbero comprato un pianoforte con l’aiuto del nonno erano suoi allievi. Mio zio materno si recò in Germania per occuparsi dell’affare al posto del nonno e là gli capitarono moltissime avventure che, se volessi raccontarvele, sarebbero digressioni. Tutto andò per il meglio, i pianoforti vennero imbarcati su una nave per l’Islanda e scaricati al porto di Reykjavík, sedici pianoforti. Dev’essere stata una bella scena! Poi però accadde una cosa terribile. Il nonno non riuscì a sdoganarli. Non aveva abbastanza denaro. Aveva ottenuto il quaranta per cento della somma dalle famiglie dei giovani pianisti, ma non bastava. Doveva sborsare la cifra intera più le tasse e i costi di spedizione. Così i pianoforti rimasero al porto. Arrivarono le tempeste, arrivarono le piogge, i pianoforti si rovinarono e alla fine furono trasportati direttamente in discarica. Si comprende da ciò quanto siano importanti le digressioni, perché se non le avessi inserite fin dall’inizio, quest’evento terribile sarebbe accaduto subito e non ci sarebbe stato niente da raccontare.
con il sostegno di
